Search in Huibslog
About myself

HUIB
Riethof, Brussels

Huib.jpg...more
...meer
...en savoir plus
...mehr

View Huib Riethof's profile on LinkedIn
PUB
This area does not yet contain any content.
Latest Comments
My Social Pages

Journal RSS Menu

 
Email Subscription (free)
Enter your email address:

Delivered by FeedBurner

Powered by Squarespace
Brussels City in Danger

HOT Theme: BruXsel

Orpheline / Weeskind / Orphan...

Belgium is falling apart: How Brussels' citizens defend their multicultural community...

Home - Accueil - Startseite - Startpagina

Entries by Huib (557)

Tuesday
May292007

Wilders' Tandenborstels (2) 29.5.07 [NL/DE]


Intussen teruggevonden: Foto uit 1938 van één van de vele "poets-akties" waaraan joden werden onderworpen, onmiddellijk na de "Anschluss" van Oostenrijk bij Nazi-Duitsland.
Het originele Oostenrijkse bijschrift bij de foto drukken we hieronder af.

Samenvatting:

Het gebeurde op straat, in Wenen.

"Duidelijk is te zien, dat de mensen met belachelijk kleine borstels moeten werken. Daaruit blijkt, dat deze mensen vernederd moesten worden. Het ging hier waarschijnlijk om joden."
Uit de hele context is duidelijk, dat het alleen maar joden geweest kunnen zijn. Oostenrijkers hebben het nog steeds moeilijk met het erkennen van hun aktieve antisemitisme. Maar daarin zijn ze helaas niet een uitzondering...
 

Originaltext der 'Linzer Presse' bei dem Foto: 

Das hier gezeigte Foto wurde unmittelbar nach dem „Anschluss“ in einer Strasse in Wien aufgenommen. Es handelt sich um eine der vielen, durch Augenzeugenberichte überlieferten „Reibeaktionen“. Es ist nicht bekannt, wer der Fotograf war. Auf dem Foto sind Menschen zu sehen, die auf der Straße knien. Sie werden gezwungen die Straße zu säubern. Sie knien in Reihen und haben Wassereimer vor sich stehen. Deutlich ist zu erkennen, dass die Menschen mit lächerlich kleinen Bürsten arbeiten müssen. Daran wird deutlich, dass diese Menschen erniedrigt werden sollen. Es handelte sich wahrscheinlich um Juden.

Die Juden werden von einem Kreis von Zuschauern oder Bewachern umgeben. In der vordersten Reihe halten sich diese an den Händen. Damit verhindern sie offenbar, dass die Zuschauer zu sehr nachdrängen. Leider kann man deren Gesichter nicht sehen. Da einige kurze Hosen tragen, werden sie recht jung sein.
In der rechten Bildmitte steht ein junger Mann mit Ledermantel und Handschuhen, der möglicherweise die Aktion leitet.

Oproepen tot vernedering hele bevolkingsgroepen onaanvaardbaar en onverdragelijk 

Het gaat hier om een collectieve en openbare vernedering van een bevolkingsgroep. Doel is, - Eichmann (die deze akties vanuit Berlijn in zijn vaderland kwam leiden) heeft het zelf gezegd -, om de kloof tusen joden en niet-joden te vergroten. De joden apart te zetten als een verachtelijke-, belachelijke-, kategorie. Een groep, dat is de volgende boodschap, die straffeloos, (hier met behulp van kinderen als ordebewaarders), gekoeionneerd mag worden.

Ik ben niet van plan op te houden met te agiteren tegen de gevaarlijke (als het domheid en onkunde is) en demagogische (als het om bewust haatzaaien gaat) oproepen tot discriminatie van Wilders c.s.

Ik signaleer, dat Rutte (VVD) donderdag NIET duidelijk afstand nam van Wilders op dit punt in de TV-uitzending van Knevel & Van den Brink (EO, NL 1). Dat dient in de Tweede kamer te worden aangeklaagd. En binnen de VVD.
Ook ontbreekt elk signaal van minister-president Balkenende. Het ligt op de weg-, nee, het is de plicht, van een minister-president, om tijdig en duidelijk afstand te nemen van dergelijke "grensverleggende" (in de verkeerde richting) kreten.
Monday
May282007

Leon de Winter's Honden 28.5.07 [NL]

Het wordt steeds doller in de Rijndelta.

Het lijkt wel een wedstrijd om wie de smerigste collectieve vernederingen kan bedenken voor (Islamitische) immigranten.
In de vorige post kwamen we Wilders tegen, die stadions door Marokkaanse jongens wil laten schoonmaken "met tandenborstels". Die hadden we hier wel verwacht, al overtreft hij al mijn verwachtingen met zijn aan Nazis en racisten ontleend sadisme.
Nu gaan we het hebben over Leon de Winter . Romanschrijver, gewild commentator in de Duitse pers over Nederland en zijn immigranten. Lid van de bende van drie of vijf intellectuele populistische commentatoren die sinds 2002 de dagbladpers onveilig maken. Wat heeft Leon bedacht, om de door hem verachte Wilders te overtreffen?
Lees het in Elsevier's Weekblad (web-editie) van deze week. Bij De Winter zijn het geen tandenborstels, maar honden , die als martelwerktuig moeten worden ingezet. Sadistische verfijning: honden zijn in de Islam 'haram', onrein. Zo, even lekker vanuit Los Angeles Wilders de loef afgestoken!

Elsevier:

Ellian & De Winter

Winter_Ellian_1806.jpg

Schrijver Leon de Winter (53) en rechtsgeleerde Afshin Ellian (41) houden samen een weblog bij. Elke werkdag vindt u een bijdrage van één van deze dwarse denkers op elsevier.nl.

Afshin Ellian, 'rechtsgeleerde', kan een volgende keer eens fijn komen uitleggen, hoe in Iran vrouwen die hun niqaab niet goed dragen, publiek worden vernederd. Dat komt, volgens E., door de voorschriften van de Islam. Is Leon de Winter intussen tot de Islam bekeerd? Immers, het gedrag van allochtone relschoppers is verklaarbaar uit de Islam, terwijl dat van autochtobe lieden die hetzelfde doen, is " gewoon, lekker de boel in elkaar slaan. Dat voelt lekker wanneer je tussen de 13 en 21 jaar oud bent. "
We geloven niet dat Leon de Winter zich bekeerd heeft.
Maar: Zou het misschien een algemeen menselijk trekje kunnen zijn, dat bange mensen, of mensen die de angst van anderen exploiteren, de neiging hebben, om, zelf druk in de bibliotheek (van Reagan) bezig, via instrumenten, via agressieve dieren of via schorriemorrie, de symbolen van het 'andere' te vernederen, te martelen, te kijk te zetten?
Naast de jonge Marokkanen, zijn de "slappe" immigranten-knuffelaars de grootste vijanden van Leon en zijn kameraden. Niks "achterstelling", niks imitatie van autochtoon (voetbal-) vandalisme: Marokkanen zijn veel te veel in de watten gelegd door lieden die het op Leon begrepen hebben:

Onzin over achterstelling Marokkaanse jongeren

vrijdag 25 mei 2007 09:29 (Elsevier's Weekblad, web-editie)

Ik had over mijn bezoek aan de Reagan Library willen schrijven, maar ik lees in NRC Handelsblad - elektronisch, ik ben nog steeds in Los Angeles - dat Mohammed Allach, technisch directeur van VVV, denkt dat Marokkaanse hooligans lekker aan het vandalen slaan omdat ze gefrusteerd zijn door achterstelling en isolement in buurten en scholen.

Dat is volslagen onzin, natuurlijk.

Natuurlijk! Wàt een onzin! Ze zijn integendeel verwend , die jonge Marokkanen. Ze mogen alles wat ze willen. De Winter heeft nooit gehoord of gelezen in de tientallen rapporten, artikels en boeken die er zijn geschreven over de frustraties van jonge werklozen in het algemeen, autochtoon, dan wel allochtoon. Zoals, gelukkig, heel veel commentaren in Nederland luiden: Voetbalvandalisme is begonnen bij zich vervelende-, uitgesloten-, gefrustreerde jongens uit stedelijke achterstandswijken. Maar Leon weet het beter. Autochtonen willen "gewoon" rotzooi trappen, maar allochtonen zijn niet "gewoon". Ze doen het, omdat... - ja, waarom eigenlijk?

Autochtone hooligans bijvoorbeeld willen gewoon lekker de boel in elkaar slaan. Dat voelt lekker wanneer je tussen de 13 en 21 jaar oud bent. En dan komt meneer Allach ook niet met een verklaring voor het wilde gedrag van die autochtonen.

 Nee "meneer" Allach had het dan ook over Marokkanen. Ik verwed er iets liefs onder, dat deze "meneer", desgevraagd, hetzelfde zou hebben gezegd over autochtonen. Sporttrainers kennen hun pappenheimers uitg de gemarginaliseerde gemeenschappen veel beter dan Reagan-liefhebbers, op zoek naar de waarheid aan de verre Amerikaanse Westkust.

Hitler was een groot liefhebber van Duitse herders. De Einsatzkommandos van de SS in Oost-Europa wisten er ook weg mee (evenals de hondengeleiders van het Amerikaanse leger in Irak; onlangs is er nog één veroordeeld). Daarover straks. Eerst Polizei-Einsatz-deskundige De Winter:
Honden
Wat helpt zijn die ouderwetse latten waarmee de politie vroeger mepte, en vooral honden , zeker bij allochtone hooligans. Honden zijn erg haram, onrein, en bij de volgende interland Nederland-Marokko adviseer ik de politie twee dozijn hongerige herdershonden bij de hand te houden en die op de tribunes los te laten wanneer de Marokkaantjes tekeer willen gaan .

En even verderop:

De KNVB wil nu vijf jaar lang geen wedstrijd meer tegen Marokko spelen. Zijn ze niet goed bij hun hoofd bij de KNVB? Ik wil volgende week weer een interland met Marokko, en ik zou alle Marokkaanse relschoppertjes uitnodigen te komen kijken.

Koest, Bello
Ik zou ze via één ingang laten binnenkomen, tussen rijen van blaffende Bello’s en Bruto’s. Zo leer je de jongetjes hoe de verhoudingen liggen. Van huis uit zijn ze namelijk niks anders gewend.

En als ze tekeer willen gaan en de boel willen versjteren, dan maken onze viervoetervrienden daar snel een einde aan.

Asjeblieft! Ferme taal. En zoveel humor! We doen het niet zelf, we maken onze handen niet vuil aan die viezerikken - nee, daar hebben we "rijen van blaffende Bello's en Bruto's" voor!

Haha, Marokkaantjes lekker in de val gelokt. Wij hebben onze "viervoetervrienden". Ze zijn te stom om te snappen, dat wij vééél slimmer zijn dan zij. Zo zat Leon te fantaseren in de Reagan-bibliotheek (heeft Reagan eigenlijk ooit wel eens iets leesbaars geschreven?).

Ik heb een halve dag geaarzeld. Ik ben tenslotte ook maar een "softie". Kan ik de joodse schrijver Leon de Winter confronteren met het gebruik van honden door de nazis bij één van de ergste misdaden tegen de menselijkheid van de twintigste eeuw? Ik besloot van "ja", toen ik het zinnetje las: "Ze zijn van huisuit namelijk niks anders gewend."

Let wel, het gaat hier om jonge mensen, meestal in Nederland geboren, en in de allermeeste gevallen hier opgeleid. Ondanks de materieel betere omstandigheden dan in Marokko, zijn deze jonge mensen verscheurd tussen de ouderlijke tradities en de vreemde, schijnbaar tolerante-, maar eigenlijk onverschillige-, maatschappij. Lieden als De Winter, willen deze jongeren vastpinnen op hun immigranten-afkomst. Precies hetzelfde, deden de antisemieten, die de joden als "volksfremdes Element" afschilderden. Ik kan het niet helpen: het is zo. Het aanbrengen van zo een strikt onderscheid tussen "zij" en "wij", is het begin van discriminatie, die KAN, ik herhaal, KAN, leiden tot verstoting, uitstoting, vernedering en volkenmoord. De grens die niet mag worden overgegaan, ligt behoorlijk ver vóór de verstoting, de criminalisering, waar De Winter zich aan schuldig maakt.

Honden loslaten op weerloze mensen, die in de val gelokt zijn - dat gebeurde in Babi Jar, een kloof even buiten Kiew, waar tienduizenden joden zijn vermoord door SS-Einsatzkommandos in 1941. Jewtushenko schreef er een lang gedicht over, in 1965, dat door de Sowjet-auroriteiten in de ban werd gedaan. Waarom? Omdat het (ook) de medeschuld van de passieve of aktieve Oekraïense burgers aanklaagde.

In Nederland of in de Oekraïne, is dat een taboe-, een haram-, onderwerp. Toch is het een feit. Nederlandse politie-agenten en NSBers, met honden, joegen op joden. Er werd gelachen om hun angst en hun wonden. Leon de Winter, in 2007, lacht met hun mee. "Van huisuit" weten ze immers niet beter!

Hier is, wat : STIWOT (Stichting Informatie Wereldoorlog Twee) Alle rechten voorbehouden © 2002-2007 A rtikel door: Kevin Prenger Geplaatst op: 10-5-2007, meldt over Babi Jar:

Babi%20Jar%207527.jpg

Deze foto met daarop de achtergebleven kleding en andere bezittingen van de slachtoffers werd na de massamoord genomen door de Duitse legerfotograaf Johannes Hähle. (Bron: Deathcamps.org )

Voorbij de bureaus werden de Joden opgewacht door een groep soldaten met honden die een corridor hadden gevormd. Wat er daarna gebeurde, beschrijft Kuznetsov aan de hand van een ooggetuigenverslag van één van de weinige overlevenden, Dina Mironovna Pronicheva, een jonge moeder die actrice was in het kindertheater van Kiev.
“Het was erg smal – ongeveer 1,5 meter breed. De soldaten waren schouder aan schouder opgesteld met hun mouwen opgerold, elk van hen zwaaiend met een knuppel. Wanneer de mensen langsliepen werden ze geslagen. Het was onmogelijk om opzij te springen of ervandoor te gaan. Brute slagen, die meteen bloedingen veroorzaakten, kwamen van links en rechts neer op hun hoofden, ruggen en schouders. De soldaten bleven roepen: ‘Schnell, schnell!’ en lachten vrolijk, alsof ze toekeken naar een circusact. […] Iedereen begon te schreeuwen en de vrouwen gilden. [..] Ze zag mensen op de grond vallen. De honden werden meteen op hen gericht. Eén man slaagde erin om met een harde schreeuw op te staan, maar anderen bleven liggen op de grond terwijl mensen naar voren geduwd werden en de mensenmassa verderging, lopend over de lichamen en hen in de grond trappend.”

Voilà, het is geciteerd. Ik weet heel goed, dat Leon de Winter (noch Ellian) geen genocide wil plegen op Marokkanen.

Maar het inzetten van honden om hen te vernederen en te kwetsen, is wèl het begin van ontmenselijking van mensen die in hun ogen "van huisuit" toch al Untermenschen waren.

Ik word er misselijk van. Hoe heeft een nuchter land zoveel hysterici kunnen voortbrengen? Aan De Winter en kornuiten is dit een laatste waarschuwing. Artikel 2 van de Grondwet staat nog steeds.

Het moet worden toegepast om hen tegen zichzelf te beschermen.

Monday
May282007

Wilders' Tandenborstels 28.5.07 [NL]

wilders_156852a.jpg 

Bericht van het ANP:

woensdag 23 mei 2007
PVV wil stadionverbod voor Marokkanen
DEN HAAG - De Partij voor de Vrijheid (PVV) vindt dat er de komende jaren geen Marokkaanse toeschouwers meer in voetbalstadions mogen zijn als daar wedstrijden tegen Marokkaanse ploegen worden gespeeld.
Na de wedstrijd ontstonden vechtpartijen tussen suppoosten en Marokkaanse supporters. Het stadionverbod moet vijf jaar duren.
De PVV stelde dat woensdag naar aanleiding van het wangedrag van Marokkaanse fans in het duel tussen Jong Oranje en Jong Marokko dinsdag in het stadion van Willem II in Tilburg. De fractie heeft de ministers Guusje ter Horst (Binnenlandse Zaken) en Ernst Hirsch Ballin (Justitie) inmiddels schriftelijk om opheldering gevraagd.
De PVV wil onder meer weten hoe het kan dat na eerdere ongeregeldheden in Utrecht, Arnhem, Kerkrade en Amsterdam met Marokkaanse supporters de politie kennelijk niet voldoende aanwezig was om de rellen in Tilburg in goede banen te leiden. Als er geen stadionverbod voor Marokkaanse supporters komt, wil de PVV op z'n minst dat wedstrijden tegen Marokkaanse voetbalploegen vijf jaar worden verboden.
De relschoppers die nu zijn aangehouden, verdienen volgens de PVV een langdurige straf. Voordat ze die uitzitten, zouden ze eerst enkele voetbalstadions moeten schoonmaken ,,en daartoe hun tandenborstel'' moeten meenemen.
(ANP) http://www.ad.nl/sport/article1390241.ece

Ergens in Geert Wilders' onderbewustzijn, moet een herinnering bestaan aan één van de vernederingen die voor 1945 vaak aan Joden werden opgelegd. Ze moesten de grond waarop ze hadden gelopen, die dus door hen 'bevuild' was, reinigen met een tandenborstel. Of, zoals in Wenen, na de Anschluss, met de tong aflikken. Daar bestaan foto's van.
In 1941, moesten de 81 joodse jongens, die rond het Waterlooplein in Amsterdam waren opgepakt door NSB-brigades (nee, NIET door de Duitsers zelf!), honderd kniebuigingen maken en over de grond kruipen. Publieke vernedering, bedoeld ter geruststelling van de voor 'vreemden' banggemaakte burgers.

 

Presser1965.jpg 

Ik geloof, dat Jacques Presser's boek 'Ondergang'-De vervolging en verdelging van het Nederlandse jodendom 1940-1945 in de 'canon' van de vaderlandse geschiedenis is opgenomen. Als dat niet zo is, dan zou het zo moeten zijn.

Hier is, wat Presser schrijft (op blz. 435/436) van het genoemde boek, over de 81 weggevoerde jonge joden in het Kamp Schoorl (later kwamen ze allemaal om in Dachau):

In de Joodse geschiedenis dier jaren komt het kamp Schoorl slechts in 1941 voor, wanneer er de jonge opgepakten van de twee razzia's korte tijd in verblijven en een aantal Joodse communisten; deze laatsten, èn Jood èn communist, verging het slecht, hoewel de behandeling hier meer bedoelde te vernederen dan te pijnigen; zo moesten zij, ‘op de knieën kruipende, een op de grond aangebracht stenen hakenkruis met een tandenborstel schoonmaken’, toch werden de mensen niet zelden mishandeld en in elk geval met ‘exercities’ op ondraaglijke [p. 436] wijze vermoeid. Niettemin wist de toenmalige waarnemend secretaris-generaal van Justitie, mr. J.P. Hooykaas, geen NSB-er, van de naar Schoorl in februari 1941 overgebrachte Joden te zeggen: ‘Daar hadden die jongens het best’. (Citaat uit het rapport van de Enquêtecommissie, deel VII)

Natuurlijk moeten jonge vandalen en relschoppers een gepaste straf krijgen.

"Gepast", wil echter zeggen: "gepast" voor hen, dus opvoedend, een inzicht openend in geregelde arbeid en de waarde van andermans' eigendom.

En "gepast" wil niet zeggen: "Gepast" voor Wilders en zijn klammheimlich sadistische aanhang!

Een grondprincipe van het strafrecht is nu juist, dat kollektieve bestraffing, (laat staan: vernedering, wraak vanuit een "gesundes Volksempfinden"), absoluut uit den boze zijn!

Wilders had eerst eens goed naar die vaderlandsche 'canon', waarop hij indertijd zelf zo aangedrongen heeft, moeten kijken. Als het om borrel- en cafépraat was gegaan, kon je nog zeggen, OK, laat de vuilbekken de toog maar met hun tandenborstel schoonmaken.

Een democratisch gekozen kamerlid (en zijn twee PVV-medevragenstellers) heeft andere verantwoordelijkheden. Als ik kamervoorzitter was, zou ik dergelijke fascistische vragen niet toestaan en de vragenstellers een week lang de toegang tot het parlement ontzeggen.

Eerder gepubliceerd in: In Europa Thuis en De Lage Landen

Tuesday
May222007

An European Workshop in Brussels 22.5.07 [EN]

 "Skills for sustainable and competitive Communities": The title of an European workshop I attended today in the Brussels Belliardstreet. It was organised by the Quartiers-en-Crise/European Regeneration Areas Network (QeC-ERAN), a NGO of urban governments, officials and practicians. I told about it yesterday in the E-Urban Journal.

It was a very good and efficient conference, well designed to promote a new objective of QeC with other networks and (European) institutions. This objective is: More and better organised training on an European level for those urban practicians, who are engaged in "integrated approaches" (area-based projects) to urban zones that need to be regenerated.

I will report about it seriously in the E-Urban journal one of these days.

But those who are acquainted with the former "Huibs' URBLOG", know, that I am always inspired by this kind of occasions to some irrespectful (or is it irreverent?) observations.  Which may, I am convinced of it, often be more to the (power-)point than the respectful ones...

The venue of the conference was the building that also houses the European Committee of the Regions

It is located in the Brussels Belliardstreet, a seven-lane one-way avenue that leaves only a few space for pedestrians, who move between the European Parliament, the European Council and a series of Europe-linked offices. I know, for I arrived by public transport.

European conference rituals 

After a thorough search by security personnel, and arriving in the conference room, I immediately felt at home. Somehow, somewhen, I started to LIKE these conferences. You get a bag with a logo, a sticker with your name on it, and, often, a pen and writing paper. Sometimes, even a USB-plug is offered. Here, however, only a ballpoint pen accompanied a miserable plastic folder with the conference agenda. After all, QeC-ERAN is about poor urban neighbourhoods. So that was no reason for complaint.

The more so, as the conference room showed a progress in electronic equipment that was totally new to me.

 

Every seat had its own (Sony) flatscreen in front of its occupant. The inevitable powerpoint-slides of the speakers were no more projected on a big screen over the podium, as became usual during the last five or ten years. They appeared on your personal screen. And, more stunning still, an invisible hand focussed invisible webcams on speakers and people who intervened with questions or remarks from their seat in the room. Above, you can see an image, I took from my personal screen, showing an overview of the meeting room. I happened to be just in front of that camera, so you can see my back as I took the picture from my screen.

The last progress in electronic conferencing, before we all go on the Net... 

I do not know, if this Big-Brother-like system has been intentionally designed for it, but I immediately realised, that I urgently need a haircut. Later on, during the meeting, I discovered, that there was no invisible hand that steered the cameras, no: the whole system is automatic and interactive! I pushed a button on my personal microphone in order to say something in the discussion, and, to my horror, on my screen (and on every one of the other hundred screens) appeared an enormous image of my face... I instantly forgot what I had to say, pushed several other buttons, but I remained in the focus. Until, finally, someone else pushed his or her button and started to speak.

Below is a normal image of the conference room (not taken from a screen): 

 

And I wondered: Why did we physically meet in a classic conference room? The webcam-screen system could easily have been operated by way of the internet. The conference-modus of MSN-Messenger, of Yahoo and of Skype offer already the same possibilities as were imposed on us at the workshop. Clustered to your screen, no time to look around , to observe or to smell other humans, all occupied by interactive operation of powerpoint presentations or focussing the webcam on yourself - it can (and is being) done all the time.

The only occasion for physical nearness was the Lunch. Served by one of the many good Brussels traiteurs (cod and salmon), it had to be consumed standing in a corner of the hallway. It wasn't served on screens, but I am sure, there will be a way to do that also by the Web or by email (an e-meal?).

A distressing belly-dance 

Finally, at the end of the day, a rebellious lady broke the spell of the cameras and the screens. She STOOD! She delivered her speech, inviting us to maintain old-fashioned eye-contact with her, while she stood upright behind the pulpit. A revolution! The whole sytem broke down, for the fixed webcam only captures SEATING people. So, during her talk, on all our hundred screens, we saw her belly. Nothing but her unremarkable, well-dressed middle part! Corinne Hermant-de Cattalaÿ, you stole my heart! Even if your message was as distressing as could be. Corinne had to explain how uncoordinated, un-integrated the European funding structure for cities with integrated development approaches is, during the next seven years. In spite of her play with the camera, it was no belly-dance at all, so to say.

Giving a voice to overworked, unsufficiently supported, urban practicians 

But, undoubtedly, she made the best of it. The same should be said of QeC-ERAN Director Haroon Saad's presentation of the audit (evaluation) they made of an enquête (questionnaire) among urban practicians. An urgent need for more training and communication facilities on an European level, with some remarkable focal points, such as conflict resolution, was seen. And very convincing, too.

Managing conflicting institutions 

- Ah, suddenly I remember, what I wanted to ask when the screen flashed my ugly face so unexpectedly. I wanted to ask, which kind of conflicts to be resolved, the respondents have in mind, thinking that it is NOT about  personal or personnel conflicts, but mostly conflicts with- and between INSTITUTIONS. Institutions are a forgotten category among the elements, the local urban practitioners have to deal with. They have to be taken into account from the first design of the project on. Their behaviour has to be monitored. Benchmarks to be set and kept. Project managers and, often also their political bosses, have no grip on the institutional landscape they have to work with. The institurions used to be talked about as "partners", to be lured into "partnerships". But they have their own, particular, rationale, and much tactic manipulation, supported by extra money is always needed to keep them more or less on board. It doesn't help, I think, to call them "stakeholders", as has become the buzz-word now.They still always decide at the end of the day, which one of their stakes matters them most. Too often, that is not their stake in the local project, but something else.

I wouldn't speak of "conflict resolution" in this case, but of "conflict management". For the urban project managers are not there to resolve the problems of other social and political levels. Some progress in good governance, more coordination, less infighting among services - that could be a nice side-effect of their work. No more than that. They have to work within the structures that exist. They are not God. Perhaps sometimes Angels, at most.

Women often have many of the skills needed 

And one of those angels is portrayed below (another screen-take). Ilda Curti, former project manager in an extremely complicated neighbourhood of Turin, now alderman of that city in Northern Italy. She presides QeC-ERAN and led the conference with a refreshing wit. One of the reasons, I love that world of urban regeneration so much, is the presence of so many competent women like her. The work of a local urban project manager is best done with a feminine, strong and down-to-earth touch. There are many men who master that too, but more women do.

I cannot help. This lightfeeted article grew more serious than I intended. I see, that I managed to tackle two of the main points, urban regeneration pundit Jacquier made, in February in Lyon: institutions and women.

I need that haircut, and some Freud reading.