We zijn tot elkaar veroordeeld. En dat is goed! Saharouis.

Het was een nederzetting in het Noordoosten van de ex-Spaanse Sahara. Bewoond door Saharouis, beschermd door de Algerijnen tegen de Marokkanen. 1979. We waren gekomen van Tindouf in Algerije. We waren mogelijke medestanders, geselecteerd door Boumediene. 

Twee Duitse TV zenders, vertegenwoordigster van het Vlaamse VMO, nostalgische Spanjolen en ik, namens de PSP, hoewel ik daarvan al 4 jaar geen lid meer was. Vraag maar aan #GJHarbers hoe dat kon.

Jeeps die we nu SUVs zouden noemen transporteerden ons over enorme afstanden door de woestijn. ‘s-nachts vroor het. Om 12 uur smolt je. Toen de nacht al gevallen was, hoorden we ver voor ons onophoudelijk hoesten. Dat waren oorlogswezen die op ons wachtten, in rijen opgesteld voor hun onderkomen. 

Ik had de Saharaouis leren kennen als een trots volk. De grote tenten in orde, mannen en vrouwen goed gekleed. In de morgen haalden prachtig geklede vrouwen in optocht water samen met hun kinderen. 

Maar wat konden we doen? De NL ambassade in Algiers was het domein van de latere PvdA-persoon.

Mijn mede-afgevaardigde Wagtendonk was vooral geïnteresseerd in het Marokkaans dialect dat de zielige gevangen Marokkanen spraken in hun gevangen-kuilen.

Toen nodigde een belangrijke Saharaoui me uit om het avondmaal te delen. 

Ik ontmoette de hele familie. Vader, moeder, zoons en dochters. Ik vertelde wie ik was. Zij vertelden wie zij waren. 

De oudste dochter, een mooie vrouw, zou misschien met mij kunnen vluchten. Ze leidde me bij de hand naar een plek waar we even heel gelukkig waren. 

Ik heb haar niet kunnen redden. 

Misschien had dat sowieso niet gekund. 

Maar ik vergeet haar nooit. 

Baudet met de Conservatieven in de Amsterdamse Doffer

Het kostte 10 euros voor wie niet op Jalta was geabonneerd. Eén drankje gratis. Dat wel. Maar toch. Een rib uit het lijf van een Brusselse gepensioneerde die met de Fyra had willen reizen, maar dat voorlopig niet zal kunnen wegens schandelijke neoliberale incompetentie. Deze linkse schaars betaalde pensionado moet dus wel heel erg gemotiveerd zijn geweest om door te dringen tot in het hart, het kille hart, van Neêrlands' nieuw-conservatieve voorhoede! Maar het bleek de moeite waard.

Click to read more ...

Onderbelicht: Mannen zoals ik die niet genoeg "nee" zeggen

Dat was best wel stoer, dat wat ik onlangs hier in Hoeren? en Hoeren(2)? vertelde. Maar zo stoer als ik lijk te willen overkomen, ben ik niet. Met een variatie op wat de Baudets over vrouwen zeggen: Als een man ja zegt, bedoelt hij vaak eigenlijk "nee"...

Click to read more ...

Tolerantie?

...Terwijl ik hanneste met de sleutel op de Johan Huizingalaan, verscheen een vage meneer achter mij, die met een Amsterdams accent (dat wel, geruststellend) zei, dat ik moest opschieten, want "het had al lang genoeg geduurd". Ik begreep er niets van. De volgende morgen wel. De vader van Ellen, Sal Santen, was gearresteerd omdat hij volgens het "tweede bureau" in Parijs (dus volgens onze BVD) valsemunter zou zijn. Dat was het begin van mijn wantrouwen tegen elke overheidsdienst die ons zou moeten bewaken. Schoonvader Sal was alles anders dan een valsemunter. In de revolutionair socialistische jeugdorganisatie van de RSAP koos hij in 1939 ervoor om zijn schoonvader Henk Sneevliet niet te volgen in diens verwerping van Trotsky's analyses. Ze wilden een 4e Internationale zonder bondgenootschappen met lokale bobos....

Click to read more ...