Dat was best wel stoer, dat wat ik onlangs hier in Hoeren? en Hoeren(2)? vertelde. Maar zo stoer als ik lijk te willen overkomen, ben ik niet. Met een variatie op wat de Baudets over vrouwen zeggen: Als een man ja zegt, bedoelt hij vaak eigenlijk "nee".
Omdat ik nauwelijks intieme relaties met mannen heb (gehad), dus niet weet wat hun beweegt, kan ik alleen voor mezelf spreken. Als een vrouw aangeeft dat ze me wel ziet zitten, smelt ik. Ook al is het een amateur-hoertje in een Oostberlijnse hotellift (1979) of een radeloze PvdA-vrouw die zojuist door haar rijke patser verlaten is (1983). Ik kon geen "nee" zeggen. We lagen bijeen met meer of minder succes. En pardoes voelde ik me verantwoordelijk, deelde plannen voor de toekomst. Dat maakte het alleen maar erger. Vroeger of later liep dat stuk. Geen van beiden werd daar gelukkiger van. Integendeel.
Waarom deed ik dat? En waarom zijn sommige andere mannen ook zo? In mijn geval kan ik het enigszins terugvoeren naar mijn moeder. Ik was haar eerste zoon/mannetje met wie ze eenzaam leefde in de haar vreemde stad Amsterdam. Onder de bezetting. Ze trachtte me in te zetten tegen haar slappe echtgenoot. De laatste trok zich daar weinig van aan en vluchtte naar zijn schaakclub. Als ik meedeed met haar spelletjes, was het goed. Maar als ik me verzette, werd ik genadeloos door haar te kijk gezet. Ze hield zielsveel van me. Zoveel is zeker. Maar ze was panisch als ze dacht dat ze de controle verloor.
Dat maakt nog steeds, dat ik wervende vrouwen moeilijk durf af te wijzen. Maar ik pas er ook voor om in navolging van Freud en diens adepten de moeders van alles de schuld te gaan geven. Ik heb een andere zwakte die niet op moeders is terug te voeren. Dat is het "Messias-complex" dat de betreurde anarchist Anton Constandse ooit (1961) bij mij vaststelde.
We waren bijeen in de Paasheuvel gelegen op een beboste zandheuvel niet ver van het Veluwse Vierhouten bij Nunspeet. "We" dat waren leden van de SOK (Socialistische Ontmoetings Kernen in het Jeugd en Jongeren Centrum 'Ruimte', de door André van der Louw geframede opvolger van Koos Vorrink's AJC). We hielden een weekend-conferentie en probeerden om de rijke sociaaldemocratische traditie die de AJC ooit van de Wandervögel had geërfd, nieuw leven in te blazen. Ik (nauwelijks 20) leidde de zaak. Zondagmorgengast was Constandse, die zojuist een dodelijke kritiek had gepubliceerd op de Suurhoff-PvdA en haar afwezige alternatief op de De Quay-regering. (Als je niet weet wie Suurhoff en De Quay waren: Even googelen).
Ook zonder google kan iedereen zien dat die SOK een vrij hopeloze onderneming was. Het clubje van randstedelijke en Friese nostalgische jongeren werd bijeengehouden door?, ja, door wat? Vermoedelijk alleen maar door mijn pseudo-messianistisch charisma. De oude Constandse die ik op dat moment wel had kunnen villen, had gelijk. Ik suggereerde aan eenieder, dat met mijn hulp elkeen binnenkort een rode dageraad zou zien opkomen. Dat wilde ik ook echt. Maar ik kon dat natuurlijk helemaal niet waarmaken.
In de jaren nadien ben ik wel wat nuchterder geworden. Maar ik kan nog steeds de vraag van een vrouw om haar te komen redden moeilijk weerstaan. De idee dat ik de enige op de wereld zou zijn die haar verlossen kan, werkt nog steeds. Hoewel het onzin is.
Misschien is er ook angst, dat afgewezen vrouwen me gaan aanpakken zoals mijn moeder dat deed. Dan denk ik aan Peter Breedveld @frontaalnaakt. Hij wees ooit @loorschrijft af. Hij wordt met vuilniswerpen vervolgd tot in de 20ste generatie.
Dus, jullie zien, Huib is geen superman en een heel riskante man om een relatie mee aan te gaan. Maar ergens wisten jullie dat al wel. Intuitie. Ik word te oud om overtuigend "nee" te zeggen. Maar misschien hebben jongere mannen er iets aan. Tot heil ook van de vrouw.