Nederland: Het Schaamhaar Voorbij... (1) [NL]

In Nederland winden politici en pers zich op over het schaamhaar dat de CU-minister voor Jeugd, de heer Rouvoet (foto, source: NU.nl), bij jongeren geregistreerd zou willen zien, ten behoeve van zijn voorgenomen Electronisch Kinddossier.

Dergelijke verstatelijking van kinderbescherming lijkt nodig, na de afschuwelijke gevallen van kindermisbruik die de laatste jaren bekend zijn geworden in België, Oostenrijk en Engeland.

"Geen Kind wordt Alleengelaten!" - No Child Left Behind!, is de slogan die een en ander moet rechtvaardigen.

Achtergrond is echter iets wat nauwelijks besproken wordt: Ethnische registratie, zelfs van jongeren met de Nederlandse nationaliteit.

Kijken we eens even het schaamhaar voorbij...

Schaamlapje voor etnische marginalisering
We weten inmiddels, wat (bijna-)ex president Bush, met dergelijk optreden bereikte of wilde bereiken: Versterking van de rol van kerkelijke instituties bij sociale controle. Gevolg: Marginalisering van de zwakkeren in de samenleving. Die worden afhankelijk van "medelijden", van "compassion", kortweg: "compassionate conservatism". Dat is een onderdeel van de neo-conservatieve revolutie die vanaf het jaar 2000 met behulp van fundamentalistische-, "herboren"-, christelijke gemeenschappen en tv-dominees, Amerika zou hebben moeten veranderen in een 21ste-eeuwse versie van Orwell's Brave New World. We hopen, dat met de verkiezing van president Obama, daaraan een halt is toegeroepen. Maar in Nederland lijkt het, of niemand de nodige lessen uit de transatlantische Bush-ramp nog heeft getrokken...

Big Brother waakt over u: Overal, altijd!
Ik ben geen fanatieke tegenstander van registratie en van databases, die de justitie kunnen helpen om snel en efficiënt verdachten op te sporen en gevaarlijke ontwikkelingen te signaleren. Ik ben ook van mening, dat bendevorming, vandalisme, intimidatie en willekeurig geweld in en buiten de openbare ruimte, zoveel mogelijk voorkómen moeten worden, en, als ze zich voordoen, resoluut bestraft en bestreden moeten worden.

Daarin hebben we (Ik zeg: "we", want ik heb als politicus en als ambtenaar in Nederland daarvoor mee verantwoordelijkheid gedragen) voor het jaar 2002 gefaald. Ik reken het mezelf in het bijzonder aan, omdat ik, als één van de belangrijkste verantwoordelijken voor het beleid van regeneratie van stedelijke achterstandswijken gedurende de tachtiger jaren, niet genoeg aandacht heb gehad voor de problemen, de angsten en het lijden van de traditionele bewoners van die stadswijken. We, "we", zadelden hen op met de volle last van de wrijvingen die de immigratie van mensen met ontwortelde ethiek, met zich meebracht. We dachten: "Er is ruimte voor iedereen. Wij Nederlanders zijn tolerant. Laat de immigranten met rust."

De valse tolerantie
Maar tolerantie in de Nederlandse vorm, is een luxe, die alleen niet-bewoners van achterstandswijken zich kunnen veroorloven. Immers, de Nederlandse vorm van tolerantie bestaat uit het negéren van de vreemdeling die zich bij ons vestigt. Zoek het zelf maar uit. Val ons niet lastig. Vorm je eigen "zuil". We onderhandelen met jullie bazen. Die krijgen van ons "inspraak". Zoals we gewend waren met de Hoofden van Lebak (Multatuli, 1860).

Nu genoeg mea culpa. Terug naar de werkelijkheid van 2008.
De onlangs door haar partij tot aftreden gedwongen minister Ella Vogelaar van "Wijken, Wonen en Integratie" (zie mijn posten in DLL en Huibslog), omschreef haar bezwaren tegen de ook door haar en mijn partij, de PvdA, bepleite "verharding" van het discours tegen immigranten, en met name die uit Islamitische landen, als: "De PvdA is blijven steken bij Fortuyn in 2002." Zie de NRC, 22 november 2008. Niets is minder waar. PvdA, VVD en CDA worden opgejaagd door Wilders en Verdonk. Gevolg is: een wedstrijdje om wie het best erin slaagt, om het leven van immigranten zo moeilijk mogelijk te maken. Orwelliaans gevolg: Van de minister van Integratie, wordt verwacht, dat hij/zij "de problemen benoemt" en de schuld neerlegt bij de immigranten-zelf: ouders die hun kinderen niet goed opvoeden, jongeren die bendes vormen - dat alles te verbinden met de ethnisch-culturele afkomst. Orwelliaans, want dit is dus juist het tegendeel van "integratie": segregatie!

"Oplossingen" die Pim Fortuyn in diens logorrheeën opwierp ("het gedachtengoed"), worden nu, nu het niet meer nodig is, zonder nadenken opgelegd. Zeker, de PvdA en het CDA gaan nog niet zo ver als Rotterdam-LPF-wethoudter Marianne Anker in 2006, namelijk om Antilliaanse tienermeisjes te steriliseren vanwege het gevaar dat ze zich laten bezwangeren en vervolgens als ongehuwde tienermoeders bijstand trekken, maar ik vrees het ergste. Tenslotte voerde Tony Blair nog niet zo lang geleden iets dergelijks in Engeland in.

Wat is de rol van de herboren Christenen in dit tableau?
Om een parlementaire meerderheid te krijgen voor hun coalitie, verkozen CDA en PvdA begin-2006, ter gelegenheid van hun gedwongen regeringshuwelijk in Den Haag, als junior-partner de ChristenUnie (CU) boven andere kandidaten als de SP, Groen-Links en/of de Partij voor de Dieren. (Ja, die laatste bestaat ook en heeft twee zetels van de 150 in het parlement.)

Aan buitenlanders, (Ik denk hier met name aan Belgen, en ook wel aan de Nederlanders beneden de Moerdijk, Zeeland uitgezonderd), is moeilijk uit te leggen, waar dit soort Calvinistische Christenen in de politiek eigenlijk voor staan.

De ChristenUnie komt uit een nog kleiner religieus splinterpartijtje voort, dat zich, ongemakkelijk, al tientallen jaren geleden nestelde tussen twee andere politieke afleggers van het gereformeerde (strenge) protestantisme. Aan de éne kant vinden we de, in CU-ogen, wat al te wereldse Calvinisten van de Antirevolutionnaire Partij (ARP), die in de zeventiger jaren opgingen in het naar de Duitse CDU gemodelleerde CDA, samen met Katholieken en traditionele, niet-calvinistische protestanten van de Christelijk-Historische Unie (CHU). Aan de andere kant staat rotsvast de onbewegelijke zwarte-kousen partij SGP (3 zetels).

De CU kreeg een "boost" door het optreden van de EO, de Evangelische Omroep, die op de wijze van de Amerikaanse TV-dominees, fundamentalistisch christendom weer "cool" maakte.

(Wordt vervolgd!)