Minderjarige asielzoekster Anne Frank zou in 1939 geen kinderpardon hebben gekregen

De van hypocrisie druipende Anne Frank hype van tegenwoordig is een goede gelegenheid om eens in te gaan op de verschillen en overeenkomsten tussen het Nederlandse asielbeleid van 1939 en dat van 2014.
De vraag is: Als het kinderpardon van Teeven en Samsom ook in 1939 gegolden zou hebben, zou dan de minderjarige Duits-Joodse asielzoekster Anne Frank te Amsterdam, ondanks haar "geworteldheid", daarvoor in aanmerking zijn gekomen?

'Ik denk van niet', zei ik gisteren avond (9 mei) in een tweet.

Nou! Dàt was tegen het zere been van Diederik Samsom!
Boze antwoord-tweet en block.
Vervolgens tientallen steunbetuigingen aan de arme Didi. En scheldkanonnades naar mij.

De zoveelste blijk van (gewilde en ongewilde) onwetendheid en onkunde over de recente Nederlandse (en Europese) geschiedenis werd manifest.
Want wat is het geval?

De duizenden Joodse vluchtelingen die na 1933 in Nederland strandden, werden alles behalve met open armen ontvangen. Als ze, zoals de familie Frank, niet onbemiddeld waren, konden ze ontsnappen aan het eerste grote opvangcentrum/uitzetcentrum dat Westerbork heette. Nadat koningin Wilhelmina de vestiging van het complex in de buurt van Het Loo op de Veluwe had tegengehouden, werd het op kosten van "de Joodse Gemeenschap" (wij benn zunig!) gebouwd in Westerbork. - Ja, hetzelfde Westerbork.

De familie Frank was dus relatief bevoorrecht en kon zich in Amsterdam-Nieuw Zuid vestigen. De kinderen gingen naar scholen in de buurt. Raakten aldus "verworteld".
Maar verder dan een soort tijdelijke verblijfsstatus, laat staan het Nederlanderschap, zoals vele van mijn tegentwitteraars vermoedden, kwamen Anne en haar familie niet.

Hoe kort is de memorie toch. Toen in de periode na de moord op Pim Fortuyn een nationale verkiezing van de "grootste Nederlander aller tijden" werd gehouden, verkreeg Anne ook heel wat stemmen. Maar, helaas pindakaas, Anne was helemaal nooit Nederlandse! Een poging om de geschiedenis te herschrijven door haar het Nederlanderschap posthuum toe te kennen, strandde op wetten en regels.
Zoiets als Mauro posthuum willen meenemen naar een voetbalwedstrijd.

Maar goed, ook een kinderpardon zou Anne en haar familie niet gespaard hebben voor het vreselijke lot dat hun in 1944 wachtte. Daarvoor wil Samsom terecht niet verantwoordelijk worden gehouden en dat was natuurlijk ook mijn bedoeling niet. De Nazis kenden geen pardon.

En daarmee stuiten we op de kern van de zaak: De Nederlandse onwil tot zelfreflectie.
Als je namelijk de moed hebt om te onderkennen dat het Nederlandse vluchtelingen- en asiel-beleid in 2014 zo mogelijk nog onmenselijker is dan dat onder Colijn in 1939, dan kan misschien zelfs een kille rekenaar als Samsom inzien, dat het bij het kinderpardon niet gaat om het afkopen van een paar tientallen extra kinderlevens bij oom Dagobert Halbe Zijlstra in ruil voor een asociale belastingverlichting.

Bij het kinderpardon gaat het om een humanitair beginsel.
Als je dat niet ten koste van alles handhaaft, verniel je nog veel meer dan honderden kinderlevens: Je vernielt je geloofwaardigheid.
En daarmee de geloofwaardigheid van onze democratie en de eerste beginselen van onze Grondwet.
Is het dan een wonder, dat veel mensen geen onderscheid meer maken tussen democraten en anti-democraten?

Het lijkt op hetzelfde neer te komen, of je nu op Samsom of op Wilders stemt.
De eerste verhandelt je principes voor driehonderd miljoen zilverlingen.
De tweede houdt je de mooiste sprookjes voor, kietelt je Hollandse ego en gaat dat "regelen" met Eurofascisten met wie je niet in 1 kamer aangetroffen zou willen worden.

Iemand als Frans Weisglas zou dat moeten begrijpen. Deze VVDer die op twitter het laatste carré van open en integere liberalen aanvoert en niet aarzelt om eigen partijgenoten de les te lezen hoorde bij de eersten die "foei" zeiden tegen mij. Daarmee trapte hij in het valletje van Diederik, die net deed alsof ik hem associeerde met de inval (en het verraad) in het Achterhuis.

Als je er verder over nadenkt, zou weigering van kinderpardon en uitzetting van de statenloze familie Frank naar bij voorbeeld de de VS in 1939/40 misschien het leven van Anne en haar familie hebben gered.

Maar dat is het 'm juist. Veel te veel mensen WILLEN niet nadenken.
Hoewel L. de Jong, Jacques Presser en vele andere historici en onderzoekers het tegendeel hebben aangetoond, schiet men in een pro-zwarte-piet-achtige schrikstuip zodra de mythe (de "canon") van het onschuldige Nederlandse volk, gesymboliseerd in het pubermeisje en haar dagboek, in duigen dreigt te vallen.

De aantasting van de echte normen en waarden waarvoor de grondwet staat is mij al veel te ver gegaan. Ik verdraag het inderdaad niet langer dat mensenrechten worden verhandeld in een kwartetspelletje tussen vier heren, zoals bij de formatie van Rutte II is gebeurd. En het wordt er niet beter op nu daar nog drie andere speelbeluste heren bij zijn gekomen.

Vanochtend bleek dat (zelfs!) een Duitse rechter vindt dat het Nederlandse asielbeleid te weinig zekerheid biedt voor vervulling van de minimuimvroorwaarden van het Vluchtelingenverdrag, namelijk basisverzorging (bed, eten, dokter). Een Somaliër wordt dus niet naar Nederland afgeschoven.

Ga je schamen, Diederik!

(Dit artikel werd eerder gepubliceerd bij krapuul.NL)