Dobri Dol - leven aan het einde van de weg [NL]

Er is maar een enkele weg naar het Dorp Dobri Dol. Aan het einde van die weg ben je veilig. Zeggen ze. Want dieven en rovers houden niet van doodlopende wegen. 

Hoe dan ook. Ons eenzaam huisje met het mooie uitzicht is al drie jaar ongeschonden gebleven.

Overal waar wij komen, onderweg, improviseren we eerst een klein kantoortje.

Zo ook op het terras van het casita, het paviljoentje, in het Bulgaarse dorp Dobri Dol.

Daarna pas beginnen we aan het achterstallige en dringend noodzakelijke onderhoud van de tuin:

Eenvoudige maaltijden worden met liefde gemaakt en opgediend.

En verorberd tussen het kantoor-gerief:

Aktie

Op de terugweg van een leesbeurt op het strandje aan de rivier.

Opgeschrikt door een kudde koeien die kwamen drinken een bad nemen en haar behoefte doen in de rivier.

Daarbij werd de kudde begeleid door een herdersfamilie. 

De kudde wordt voor de nacht ondergebracht in de stallen van een traditionele ommuurde grote boerderij. Qua opzet zou die ferme best eens kunnen stammen uit de Grieks-Romeinse tijd, toen hier een weg liep van West (Serdika) naar Oost (Adrianopel, Byzantium).

De zon gaat in het Westen onder, zoals het hoort.

(Edit van post die op 26 juli verscheen op www.delagelanden.huibs.net)