Brussel: De Maddens-Doctrine (1) [NL]

(Overgenomen door Medium4You, Brussel)

Vlaamse regeringspartijen aanvaarden stilzwijgend de "Maddens-doctrine" van Bart de Wevers N-VA

't Is al weer een tijd geleden, dat ik over mijn bedreigde stad schreef. M'n stukken zijn terug te vinden in de Bruxsel-collectie op HUIBSLOG [NL en FR]. Medium4You nam er ook een aantal van over.

Ik onderzocht een paar strategieën, die Brusselaars zouden kunnen aannemen, om hun regio in België als het ware "weer op de kaart te zetten". Dat is hard nodig, want de opeenvolgende "staatshervormingen" van 1977 tot heden, concentreerden zich op het "afkopen" van de Vlaams-nationale- en Franskiljonse eisen, ten koste van het "federale" (i.e: het regerings-) niveau.

Brussel, beperkt tot zijn 19 kleine stedelijke gemeenten, bleef daarin een "blinde vlek". In grote meerderheid Franstalig, wordt het stedelijk gebied omringd door het Gewest Vlaanderen. Dat laatste heeft niet echt een "Brussel-strategie", behalve dan de oprichting van een soort ijzeren gordijn rond de uitdijende stad, die 20% van het nationale product genereert.

Brussel meer dan ooit het kind van de belgische "staatshervorming"srekening...
In de afgelopen jaren, werd deze virtuele "scheidingsmuur" niet alleen gehandhaafd, maar zelfs verhoogd. Ik kreeg er voor het eerst mee te maken, toen in de negentiger jaren de "decreten-Peeters" (vernoemd naar de Vlaamse regionale minister, een sociaaldemocraat, van dat moment) de gemeentebesturen van - vaak in meerderheid Franstalige- - randgemeenten van de Brusselse agglomeratie die geografisch bij het Vlaamse Gewest horen, allerlei pesterige beperkingen oplegden bij het gebruik van de Franse taal in de communicatie met hun burgers. Argument: "Dan moeten ze eindelijk maar eens Nederlands leren...". Let wel, het gaat hier om Franstalige Brusselaars en (tijdelijke) immigranten die bij de Europese en internationale instellingen werken.

Hoewel ik alle begrip heb voor de historische frustraties van mijn Vlaamse taalgenoten, die eeuwenlang, tot in de zestiger jaren van de vorige eeuw, qua bevolkingsgroep achtergesteld werden door de Franstalige elites, vond (en vind ik nog steeds) dergelijke pesterijen ten koste van minderheden, absoluut niet kunnen. Wat is het verschil met de negentiende-eeuwse praktijken, die het spreken van Nederlands op de koer van Gentse gymnasia (lycea) verboden?

De Raad van Europa is het met me eens. Twee fact-finding commissies van die Raad kwamen tot dezelfde conclusie. En een veeg teken is, dat de Vlaamse regio nog steeds weigert, om het minderhedenstatuut van de Europese Unie te ondertekenen! Daardoor kan ook de Belgische staat dat niet doen. Maar wel braaf mee-kapittelen met de andere EU-staten, als de Turken, de Bosniërs of de Roemenen moeite hebben met datzelfde minderhedenstatuut!

Het onderschatte fenomeen Bart De Wever en zijn N-VA
Het bontst aan Vlaamse zijde, maakt het, opmerkelijk, niet eens het Vlaams Belang, maar het "N-VA" geheten politieke vehikel van neo-conservatief Bart de Wever. Deze would-be intellectueel steelt de show met uitspraken, als dat Brussel geen recht heeft op een eigen regio, omdat het "het product is van het Belgicisme". Dat laatste is, volgens een andere uitspraak van deze cynische politicus, het gevolg van de "ramp" van 1830. (In 1830 maakte België zich van het Koninkrijk der Nederlanden los door middel van een opstand, geleid door grotendeels verlichte Franstalige en Nederlandstalige geesten. HR). Wie 1830 een "ramp" noemt, ontkent de geschiedenis van dit land, ontkent de gemeenschappelijke identiteit van Walen, Brusselaars en Vlamingen. Een culturele identiteit, die wel degelijk bestaat. Bewijs: De al-Belgische Witte Marsen van de negentiger jaren naar aanleiding van het schandaal-Dutroux. En er is nog zoveel meer, waarvoor hier geen plaats is.

Ik ga op de rücksichtslose opvattingen van de heer De Wever in, niet omdat ik geloof, dat het België van "papa" nog een toekomst heeft. Maar zolang de Europese Unie nog een Unie van autonome Staten is, is dit land ertoe veroordeeld, als 27ste staat zijn rol als staat te vervullen, wil het niet telkens weer slachtoffer worden van zijn geringe omvang in het kader van de genadeloze Europese concurrentie tussen staatseconomieën, waarin het recht van de sterkste geldt. De energiesector wordt al genadeloos uitgebuit door het Franse Suez-concern. Belgische banken verdwijnen als sneeuw voor de zon: BBL werd ING (Nederlands). Tele2 (Vlaamse provider) werd Amerikaans. Fortis werd deels Frans, deels Nederlands. De heren De Wever weten heel goed, dat de Vlaamse onafhankelijke mini-staat die ze zeggen te willen, op deze markt, dit strijdtoneel, nog zwakker zal staan dan het huidige België. Maar dat kan hun niet schelen. Korte-termijn-spelletjes, zoals het kartel met de CD&V van de ongelukkige heer Leterme, hebben de voorkeur. De surrealistische Belgische niet-regeringsvorming in de jaren 2007-2008 is een voorbeeld van hoe de staart met de hond kwispelen kan. In casu: hoe de N-VA kartelpartner CD&V alle hoeken van de kamer liet zien, voordat ze zichzelf bekeerde tot de Maddens-doctrine.

Dr Folamour Strangelove Maddens' Untergangsphilosophie
Deze strategie gaat uit van een "Verelendungs"-scenario. Waar er in Vlaanderen geen meerderheid in zicht is voor een afscheiding van België, zeker niet, als men zich bewust wordt van de economische en politieke gevolgen daarvan, bepleit Professor Folamour (Strangelove) Maddens (what's in a name?) van de katholieke Vlaamse Universiteit van Leuven een stiekeme afbraakpolitiek van de centrale regering en dus ook (maar dat wordt niet gezegd) van het welzijn van de 1,2 miljoen Brusselse landgenoten, waaronder niet weinig Vlaamsche taalgenoten.

In een normaal land, zou het huis te klein zijn. Stel je voor: een Servische professor aan de universiteit van Banja Luka (Servisch Bosnië) ontwikkelt een plan, om door de Servische autonomie maximaal uit te buiten, de regering in Sarajevo machteloos te maken. De Belg Serge Brammertz, van het Haagse Joegoslavië-tribunaal, reserveert al vast een cel voor die man in de Scheveningse strafgevangenis!

Maar in België mag dat allemaal. En, tot mijn grote teleurstelling: sociaaldemocraten, de SP-A, doen hartelijk mee! Sinds deze zomer zitten ze samen met CD&V en N-VA in de Vlaamse gewestregering. Plannetjes maken, om een Vlaamse kinderbijslag, een Vlaamse zorgverzekering, en, -eerder-, een Vlaamse jobkorting in te voeren: Sociale ongelijkheid veroorzaken en verergeren! Want, bij voorbeeld, Nederlandstalige Brusselaars die belasting betalen onder andere aan de Nederlandstalige gemeenschap, kunne van die gunsten geen gebruik maken, of, alleen op aanvraag! Om maar te zwijgen van niet-NL-talige inwoners van Brussel die dagelijks samenwerken in de Brusselse instellingen met 240.000 Vlaamse pendelaars!!! Kunnen de Vlaamse socialisten het woord "so-li-da-ri-teit" nog spellen?

Het kostbare Belgische appeasement-systeem: Naar een staatsbankroet?
En waar komt, als men vragen mag, het geld daarvoor vandaan? Wel, in hun appeasement-ijver, hebben opeenvolgende nationale regeringen de Vlaamse regionale eisen afgekocht met extra geld en bevoegdheden, die vervolgens weer moesten worden gespiegeld met de Franstaligen (Walen). Al in het begin van de negentiger jaren, na het monetair Verdrag van Maastricht, werden opeenvolgende Belgische premiers (Martens, Dehaene, Verhofstadt) door hun collega's gewaarschuwd voor de ver boven de Maastricht-grens gestegen staatsschuld van België. In 1999 overtrof die nog de jaarlijkse bruto-inkomsten (meer dan 100%, terwijl de Maastricht-grens 60% bedraagt). De paarse Verhofstadt-regeringen van na 1999 konden alleen vooruitgang boeken, door staatsbezittingen te verkopen. De scheve financiële verdeling (kosten voor pensioenen, etc. voor de federale regering, maar veel inkomsten voor de regionale-) bleef bestaan.
En dan hebben we het eigenlijk alleen nog maar gehad over Vlaanderen. Maar wees gerust, er zijn nog andere boosdoeners!

Bijna al de Maddens-spelletjes gaan over de rug van Brussel...
Intussen, u zag het al, werd de regio Brussel het weeskind. De beide grote regio's Vlaanderen en Wallonië, hebben, elk in verschillende vorm, de ambitie om "samen" de blinde vlek "Brussel" te besturen. Wat moet er van het Belgische Weeskind worden, met zulke ruziënde Ouders? Gelukkig valt het arme kind nog voor een groot deel onder de zieltogende federale regering. Wat "gezamenlijk besturen" inhoudt, wordt echter al in de praktijk getoond door de "gezamenlijke" twee taalgemeenschappen in de CoCoF/V, die, buiten bevoegdheid van het Brusselse gekozen gewest, het onderwijs in de stad onveilig maken.
In een volstrekt ondoorzichtig institutioneel labyrint, beslissen (traag) volstrekt onbekende lieden, die nooit door mij gekozen zijn, over zoiets essentieels als het onderwijs aan mijn kind. Hoe zit dat? Als ik Belgisch, Nederlandstalig, staatsburger was, was ik bevoegd om te stemmen bij verkiezingen voor mijn gemeente, het Brussels Gewest en het nationaal parlement. Echter, het onderwijs is, evenals sociale uitkeringen, etc., een "personabele" aangelegenheid, die valt, niet onder gewesten, noch onder de centrale staat, maar onder (taal-) "gemeenschappen". Deze waren oorspronkelijk ingesteld, denk ik, om het gewestelijk gebieds-beheer (wegen, huizen, enz.) te scheiden van gemeenschappelijke belangen die niet met het gebied samenvallen. Maar al gauw zijn de "gemeenschappen", eerst in Vlaanderen, later in Wallonië Brussel-Frans, geannexeerd door de territoriale gewesten. Met als gevolg dat een niet door mij gestemd Vlaams gewest zich via gemeenschapsbevoegdheden inlaat met mijn sociale, culturele en onderwijs-belangen. Idem dito voor de Waalse kant.

Ik denk, dat een klacht bij het Europese Hof over deze surrealistische situatie, een goede kans zou maken om te worden gehonoreerd. Ik betaal belasting, en dan geldt: "no taxation without representation", is het niet?

Maar goed, terug naar professor Maddelove from Louvain. Zijn "strategie", openlijk en serieus besproken in de pers, betekent niet alleen een "uithongeren" van de nationale staat, maar ook: het uithongeren en afknijpen van de 1,2 miljoen Brusselse landgenoten, die niet, of onder onmogelijke voorwaarden, mogen profiteren van de Vlaamse manna. En al helemaal niet als ze Franstalig zijn. Kortom: Wallonië houdt het wel uit, onder de Vlaamse wurggreep, maar de nationale regering, de nationale belangen (defensie, buitenlandse zaken, Europapolitiek) en de agglomeratie Brussel, gaan de Verelendung in!

Zoals ik al aangaf, geloof ik niet in een herstel van het oude België. Enig alternatief is de mobilisering van de Brusselaars en hun bondgenoten zelf. Redelijke eis, is: volledige gewestbevoegdheden, inclusief tweetalige gemeenschapsbevoegdheden voor het Brussels Gewest. Tweede prioriteit: Uitbreiding van het Gewest met een goed deel van Vlaams- en Waals-Brabant. Maar eerste prioriteit eerst!

Pogingen to mobilisering en empowerment
Ik vond mijn ideeën voor een groot deel terug bij "proBruxsel" dat opkwam als partij bij de vorige gewestelijke verkiezingen. Veel verder dan ik het kon, werden problemen en oplossingen voor Brussel uitgewerkt (januari-mei 2009) in de "Staten-Generaal" van Brussel onder inspiratie van de onvolprezen tycoon Alain Deneef. De laatste werd beleefd aangehoord door de zittende politieke partijen. Die er verder niets zichtbaars mee deden. ProBruxsel nam naar mijn mening te snel de stap naar een politieke partij. De community-development werker in mij voelde aan, dat de woede onder Brusselaars groot-, maar de overeenstemming over wat te doen nog te gering is, om een beweging, een verandering binnen of buiten (of beide) de bestaande partij-afdelingen van Brussel te bewerkstelligen.

Mobiliseringsmodellen die kunnen werken voor Brussel...
Maar er is nog niets verloren! In deel 2 een excursie naar begin-zestiende eeuw, toen de Brusselse burgers weigerden om het Carnaval te beëindigen en de overheersing door de Bourgondische hertogen vanaf de Coudenberg bestreden.

Een model dat ook nu nog kan werken...

Comments

[Hendrik de Stoute]

Beste Huib,

Je maakt de vergissing om de Waalse Beweging of de Wallinganten als "franskiljons" te benoemen. Je verwart de Waalse Beweging met de franstalige bourgeoisie in Vlaanderen en Brussel. Verder stel je verkeerdelijk dat Brussel een blinde vlek is gebleven in de opeenvolgende staatshervormingen. Dat klopt natuurlijk niet want het is nu net dankzij de staatshervormingen dat het Brussels Gewest met een eigen regering, eigen parlement en eigen wetgeving het licht heeft gezien. Verder stel je dat Vlaanderen geen eigen Brussel-strategie zou hebben. Dat klopt weeral niet. Wie de verschillende Vlaamse regeringsverklaringen doorneemt weet dat het anders is. De Vlaamse Regering heeft trouwens een specifieke Minister voor Brussel ( dat is nu Pascal Smet), een specifiek Brusselfonds, een Brusselnorm, een Vlaamse GemeenschapsCommissie voor Brussel, heeft voor Brussel gekozen voor de zetel van haar parlement en regering en ga zo maar door. Geen strategie voor Brussel?

Wat de omzendbrief Peeters betreft heb je wel een punt. Het taalbeleid van de Vlaamse Regering en/of een aantal lokale gemeenten in de regio Halle-Vilvoorde kent een aantal kenmerken van administratief gepest. Aan de andere kant heeft de Franstalige regering van Quebec een doortastend taalbeleid ontwikkelt tegen de verengelsing dat veel verder gaat dan het beleid van de Vlaamse Regering. Ik denk dat de Vlaamse Regering een veel sterker en integraal taalbeleid moet voeren dan nu maar ver weg van alles dat op administratief gepest lijkt. Een mooie uitdaging voor Vlaams Minister Bourgeois zou ik zeggen bevoegd voor de 'Vlaamse Rand'.

Verder : is het niet een beetje zwak om Bart De Wever een "would-be intelectueel" te noemen? En waarom mogen we de scheiding van de Nederlanden geen ramp noemen? Louis Tobback, sp.a. minister van Staat, ere-senator en burgemeester van Leuven, deed dat toch ook ? (tijdens een interview op de VRT) En eerlijk gezegd De Wever en Tobback hebben op dat punt gelijk. 1830 was een staatsgreep van de Franstalige burgerij en de katholieke clerus waarbij het proletariaat als kanonnevlees werd gebruikt. En het stortte Vlaanderen in een honderjarige economische recessie. We hebben geen nood aan een romantisering van die historische realiteit.

Spijtig dat de totaal overroepen 'Maddens-doctrine" je alleen maar inspireert tot een Belgicistische versie van één of ander schreeuwerig Vlaams Belang-pamflet. Je maakt er zelfs geen karikatuur van maar iets waarvoor ik zelfs geen woorden heb.

Over het voorstel van het creëren van een Brusselse Gemeenschap valt wat mij betreft wel over te praten maar dan in een bredere context over het creëren van een confederaal België van 4 autonome regio's (VL, WAL, BXSL, EUPEN). Elk voorstel dat gericht is op het uitbreiden van een gewest ten nadele van een ander gewest echter is een voorstel dat gericht is op het creëren en in stand houden van staatkundige conflicten. Om dat dan een "redelijke eis" te noemen is toch wel grof.

Groeten uit Brussel,