Bij de crematie van Arnoud 4.7 [NL]

Arnoud is de derde zoon van Jopie en Jan Riethof.

Van zijn moeder erfde hij zijn humor en zijn scherpe geest, van zijn vader de passie voor zijn werk.

Het is hier de plek, om even stil te staan bij de slagen die onze moeder te verwerken heeft gekregen: Twee maanden geleden haar man overleden, onze vader, en nu een zoon van wie ze bijzonder veel hield. Het is ook het goede moment om de inspanningen te eren, die mijn twee broers Rolf en Egbert-Jan en hun partners in deze jaren, maanden en laatste weken voor onze familie hebben opgebracht in deze moeilijke tijden.

Arnoud werd op 14 juni 1948 geboren in Amsterdam, op de tweede verdieping van Lanseloetstraat nummer 29. De twee oudere broertjes, zeven en drie jaar, werden in de vroege morgen opgevangen door de benedenbuurvrouw, die hen voor het ontbijt verwende met boterhammen met appelmoes erop. Dat was, ook toen,ongebruikelijk broodbeleg.

Maar verder ging alles normaal.

En zo heeft Arnoud zestig jaar lang ervoor geknokt, dat alles er zoveel mogelijk normaal zou blijven uitzien. Hij heeft daarvoor harder moeten vechten dan de meesten onder ons.

Het is zijn eigen keuze geweest, om zijn leven zo in te richten, dat hij naar buiten toe goede en prettige relaties, vaak gekleurd door humor, kon onderhouden, terwijl hij zijn problemen, zwakheden, ziekten en pijn voor zichzelf hield.
Zoals vandaag blijkt, mede ten koste van zijn gezondheid.

Maar is het helemaal zijn eigen keuze geweest?
Natuurlijk niet! Zoals iedereen, ontsnapte hij nooit helemaal aan de erfenis van aanleg en milieu. Hij heeft daarvoor zijn eigen oplossingen gevonden, die we niet anders kunnen dan respecteren. En zelfs bewonderen. Als een kunstwerk.

Dat is, wat Arnoud tegen het einde van zijn leven, met de zekerheid vanzijn naderende dood, heeft gezegd. Een leven als kunstwerk.

Arnoud, ik heb even weinig tot je echte leven kunnen doordringen, als de meesten onder ons. Maar het kunstwerk, het werk van de kunstenaar, dat heb ik erin herkend.

Het kunstwerk is niet voltooid. Maar ook onvoltooide kunstwerken zijn kunst.

Ik maak me op dit moment ook tot tolk van het verdriet van mijn twee oudste dochters, Mirjam, die hier aanwezig is, en Henriëtte, uit Amsterdam en van mijn kleine Brusselse dochter, Shana, van wie Arnoud de peter is.

Toen ik deze tekst aan het opschrijven was, gistermiddag, hoorde ik in de tuin roepen: “Komt u maar”, “Komt u maar”, met Frans accent. Dat waren Shana en een vriendinnetje die de poes riepen. De poes wordt bij ons in het Nederlands aangeroepen met een uitroep die door Arnoud onsterfelijk is gemaakt. Als je hem vroeg: “Waarom tutoyeer je katten niet?”, dan antwoordde hij, dat ze hem nooit toestemming hadden gegeven om zo intiem te worden. Als de poes haar oren platdrukte boven haar niet-begrijpende ogen, dan riep hij zonder mankeren:“Heppu ’n petje op?!” Ook deze culturele bijdrage tot het behoud van het Nederlands in het huidige België, heeft Arnoud, zonder het te beseffen, op zijn geweten.

Ik nodig u uit, om met mij, onze veel te vroeg gestorven broer te herinneren als iemand, die ons een intiem kunstwerk heeft nagelaten.

Ik voor mij zal daaruit de hele rest van mijn leven inspiratie kunnen putten.

En misschien op die manier hem de liefde en betrokkenheid kunnen schenken,waarvan het zo moeilijk was om die te geven, terwijl de kunstenaar nog leefde.

Vaarwel, jochie.

Rust zacht, Arnoud.

(Rotterdam, 4 juli 2008)