Eerbewijs aan Tony Judt, groot historicus, scherpe analyses van de Europese ziekte van het kultuurracisme [NL]

De Amsterdamse ex-journalist en blogger Maarten Jan Hijmans (Abu Pessoptimist) schreef een goed IM over Tony Judt. Hieronder nemen we die integraal over met toestemming van de auteur.

7 augustus 2010:

Tony Judt overleden

Het blog Mondoweiss meldde vanmorgen als eerste dat Tony Judt is overleden. Judt, geboren in 1948 in Londen, was historicus gespecialiseerd in Europese geschiedenis, docent aan de universiteit van New York en directeur van het Erich Maria Remarque Instituut van deze universiteit. Hij leed sinds ruim een jaar aan ALS, ook ziekte van Lou Gehrig genoemd, die geleidelijk het hele lichaam verlamt.
Judt was een intellectuele gigant, bij een groter publiek bekend van regelmatige bijdragen aan bladen als de New York Review of Books. Judt, die oorspronkelijk zionist was - in de oorlog van 1967 was hij vrijwilliger in een kibbutz -  kwam in later jaren tot het inzicht dat de manier waarop Israel reilt en zeilt catastrofaal uit heeft gepakt. Kort geleden ontwikkelde hij zich tot voorstander van een ontwikkeling naar een binationale staat waar Joden en Palestijnen gelijke rechten hebben. Hij was iemand die volmondig voor zijn mening uitkwam en controverse niet uit de weg ging: Onder meer de volgende drie artikelen brachten hem faam (en riepen de woede op van de gestaalde pro-Israel kaders):  America and the War (2001) waarin hij betoogde dat steun voor Israels politiek van bezetting eén van de redenen was waarom 9/11 had kunnen plaastvinden, The Road to Nowhere (2002) en Israel the Alternative (2003).
Afgezien hiervan trad Judt in het strijdperk voor Norman Finkelstein toen hem zijn vaste aanstelling werd geweigerd aan De Paul in Chicago en nam hij het op voor Walt en Maersheimer toen die wegens hun boek over de Joodse lobby  onder vuur kwamen liggen. Onder meer kwam Judt uitvoerig aan het woord in een film van de VPRO over de lobby (hier te zien).
Los hiervan was Judt, die behalve in Cambridge ook aan de Ecole Normale Supérieure in Parijs studeerde, een historicus van naam die met name veel publiceerde over het Franse sociale en intellectuele leven. Zijn studie Postwar: A Study of Europe after 1945 (2005) werd allerwegen geroemd en werd genomineerd voor een Pulitzer prijs.  Hier om te besluiten een  citaat uit zijn artikel Israel the Alternative in the New York Review of Books:  

Today, non-Israeli Jews feel themselves once again exposed to criticism and vulnerable to attack for things they didn't do. But this time it is a Jewish state, not a Christian one, which is holding them hostage for its own actions. Diaspora Jews cannot influence Israeli policies, but they are implicitly identified with them, not least by Israel's own insistent claims upon their allegiance. The behavior of a self-described Jewish state affects the way everyone else looks at Jews. The increased incidence of attacks on Jews in Europe and elsewhere is primarily attributable to misdirected efforts, often by young Muslims, to get back at Israel. The depressing truth is that Israel's current behavior is not just bad for America, though it surely is. It is not even just bad for Israel itself, as many Israelis silently acknowledge. The depressing truth is that Israel today is bad for the Jews.

Judt's welsprekendheid, eruditie en moed zullen ernstig worden gemist door al diegenen die opkomen voor een werkelijk rechtvaardige oplossing van het Israëlisch-Palestijnse conflict.

Tot zover Abu Pessoptimist.

Tony Judt heeft in de afgelopen jaren een diepe indruk op me gemaakt. Zoals zo vaak, heb ik hem te laat "ontdekt". Zijn "Na de Oorlog" en "De Vergeten twintigste Eeuw" las ik in het oorspronkelijke Engels. Nadien, begreep ik veel meer van de gewelddadige twintigste eeuw, waarin ik, als ik niet uitzonderlijk lang doorleef, de belangrijkste tijd van mijn leven heb doorgebracht.

Hierboven een paar Engelse versies van de genoemde boeken. (Je bestellingen helpen Huibslog financieren). Plus een boek, dat Judt op zijn sterfbed dicteerde (Ill Fares the Land) en dat in juni in het Nederlands werd vertaald als: Het land Is Moe, Verhandeling over onze ONtevredenheid.

Klikken om te bestellen bij Bol.com Maarten Jan behandelt begrijpelijkerwijs vooral Tony Judt's rol in het Israël-MiddenOosten conflict. Maar Judt heeft ook veel belangrijks te zeggen over de tegenwoordige intellectuele crisis in het Westen.

Het kleine boekje, meer een manifest, breekt met de voorzichtige manier van redeneren die Judt zo eigen was. Hij heeft geen tijd meer voor onderbouwend onderzoek en zegt rechtsreeks waar het op staat: (Uit de boekpresentatie bij BOL.com:)

Er is iets fundamenteel mis met de manier waarop wij vandaag de dag leven. Na de economische crisis bleken de zekerheden die het leven in naoorlogs Europa en Amerika bepaalden – de garantie van een basisniveau van veiligheid, stabiliteit en eerlijkheid – niet meer te bestaan. In Het land is moe zet Tony Judt de zaken op een rij: wat zijn onze verworvenheden, waar hebben we die aan te danken, en hoe behouden we ze? Judt wijst het nihilistische individualisme van rechts af, evenals het doorgeslag...

Volledige beschrijving

De vertaling is misschien niet perfect, het boek is misschien niet af en de OPLOSSINGEN worden alleen maar angeduid. Wat is er tegen, om gewoon aan te sluiten bij wat de sociaal-democratie in de afgelopen eeuw heeft ontwikkeld aan ideeën en practijk? Attlee, Willy Brandt, Jean Jaurès en Drees als gidsen? Misschien niet erg cool. Maar, het is een begin.

Probeer het. Check it out en denk verder: Oplossingen en ideeën meer dan welkom hieronder.

Er is een weg om te ontsnappen aan de greep van het moderne kultuurracisme!