Eerst Tunesië, toen Egypte en nu Libië, Jemen, Bahrain en Marokko.
Het jaar 2011 wordt net zo een jaar van hoop als 1989 en 1968, lijkt het wel.
Als DIT het zo gevreesde Khalifaat is, geef me er dan nog maar een paar bij: In Israël, en, waarom ook niet?, in Nederland en in België. In de USA is men in de staat Wisconsin trouwens ook al aardig bezig.
Kortom: Huib is behoorlijk ... Opgekhalifaterd!
Totaal onverwachte authentieke opstanden van tot het uiterste getergde groepen mensen, die de heersende machten (die nog voor lange tijd geworteld leken), binnen een paar dagen en weken dwingen om te vertrekken.
Wat 1968, 1989 en 2011 ook gemeenschappelijk blijken te hebben, is het internationale en multiculturele aspect. Het vuur slaat over tussen naties die weinig meer gemeenschappelijk hebben, dan hun gebrek aan democratie en rechtsbedeling. De verlichte maar corrupte monarchie van Marokko is vijfduizend kilometers verwijderd van Jemen, een stammenstaat onder militaire dictatuur.
Toch zie je overal hetzelfde gebeuren:
- de demonstraties zijn geweldloos en staan niet onder leiding van een of andere gevestigde oppositiepartij.
- de eisen zijn eenvoudig en direct: corrupte heersers moeten opstappen en het volk moet een minimum aan waardigheid terugkrijgen.
- de traditionele methoden van onderdrukking werken, mede daarom, niet meer: er zijn geen leiders om uit te schakelen, men laat zich niet etnisch of religieus uit elkaar spelen.
- technische repressie helpt al evenmin: blokkering van internet, tv en telefoon wordt handig omzeild met behulp van solidaire geeks.
- gewelddadige repressie (Tunesië, Jemen, Bahrein, Libië) vermenigvuldigt alleen maar het aantal demonstranten met een factor 10 tot 100.
- het lijdt geen twijfel, dat de spontane bewegingen nationale bewegingen zijn: In Tunesië, Egypte, Marokko en Jemen zijn bij de demonstraties alleen maar nationale vlaggen te zien. Men verwacht de oplossing van de politiek, niet van de godsdienst.
Een tsunami van volksopstanden dus in Noord-Afrika en het Midden-Oosten.
Als de VS en de NATO in 2003 niet zo onbesuisd (ik bedoel: crimineel) Irak waren binnengevallen, zou Bagdad in 2011 voorop zijn gegaan met opstanden tegen wijlen Saddam Hoessein en zijn kliek. Dat zou een heel wat beter Irak hebben opgeleverd dan dat wat nu bestaat.
Tot zo ver het mooie, het spontane en het authentieke van de regionale, multireligieuze en multinationale periodieke oprispingen van onlust en wanhoop.
Nu komt het minder mooie. De bewegingen hebben wel een gemeenschappelijk uitgangspunt, maar geen gemeenschappelijk beeld van de toekomst. Het resultaat van hun acties is dus op korte termijn kaapbaar.
Dat deden De Gaulle en zijn minister-president Pompidou na mei 1968 in het groot. Democratisering, loonsverhogingen en betere sociale voorzieningen.
En een sterrenhemel van maoïstische, anarchistische en links-terroristische bewegingen deed het in het klein. Het resultaat is bekend. Er werd wel degelijk gemoderniseerd aan de top. Maar de kruimeldieven van de beweging putten zich uit in onderlinge strijd ver onder de top. En de opstandige jongeren gingen aan de hasj. De zeventiger jaren werden het ik-tijdperk, weetjewel.
Na november-1989 werden de uitkomsten van de volksbewegingen ook gekaapt. In Duitsland door de CDU van Kohl. De DDR-rijkdommen werden letterlijk leeggeplunderd. In Roemenië en Bulgarije kregen de oude partij-elites de kans om zich naar Russisch voorbeeld om te vormen tot een nieuwe kapitalistische elite. In Polen, Hongarije en Tsjechië werden verlichte denkers maar al te spoedig opgevolgd door wat we vroeger omschreven als compradoren-kapitalisten. Voor het volk wordt dan vooral de nationalistische trom geroerd. Oude etnische vetes worden opgewarmd. Hongaren in Slowakije, Roemenië en Servië. Volksduitsers in Rusland. Turken in Kosovo, Macedonië en Bulgarije. Roma: overal.
In veel opzichten lijkt de 2011-beweging in het Midden-Oosten en Noord-Afrika op de opstanden van 1968 en 1989 in Europa en de VS. Geen charismatische leiders, althans niet met regeer-ambities. Een verfrissend ontbreken van sektarisme, een vast vertrouwen in de nationale staat, maar geen kader om de macht over te nemen. Logischerwijs valt die laatste rol toe aan de militairen, omdat er in de betrokken landen geen politieke alternatieven zijn. Dat kan werken, op kortere of langere termijn, zoals we in Turkije zien. Maar ook daar heeft het tientallen jaren geduurd voordat het Kemalisme (waarvan Khadaffi een karikatuur is) is vervangen door een gematigd islam-democratisch bewind dat economisch, democratisch en sociaal grote successen behaalt.
Heel vaak werkt het militaire alternatief ook niet. Komt het neer op voortzetting van de corruptie met andere middelen. Training van vakbondskaders (heel aktief in de Egyptische opstand) en van afgestudeerden, kan helpen, om dergelijke ontwikkelingen om te buigen.
Wat in elk geval veel moed geeft, is het feit dat organisaties vanuit de fundamentalistische Islam tot nu toe niet zichtbaar vat hebben gekregen op de beweging. Dat dat hier of daar alsnog gebeurt, valt niet uit te sluiten.
Maar je kunt verwachten dat dat evenzeer een randverschijnsel zal blijven als het kapen van de jongerenacties indertijd door de RAF of de Brigate Rosse. En ook de midden- en oost-Europeanen zijn niet echt in de armen gevallen van ultraconservatieven of fundamentalistische katholieken, na 1989.
In deze eerste maanden van 2011 hebben de Islamofoben en de rechtszionisten dus alle reden om flink op hun neus te kijken. De openlijke en stiekeme terroristen van Al-Qaeda en van de Saoedische elites trouwens ook. Moslims en democratie blijken heel goed samen te kunnen gaan.
De reacties van Amerikaans Rechts en van de PVV zijn op het pathetische af. Fox-commentator Glenn Beck roept op tot een boycot van Google, omdat het een Egyptische Google-medewerker is geweest die de opstanden gefaciliteerd heeft. Pamela Geller was nog solidair met Mubarak toen deze al gevlucht was, en zelfs Israël hem had laten vallen. De Nederlandse PVV zit er ook maar mee. Demonstranten hebben "Allahu Akbar" geroepen, in plaats van "Geert Akbar", zoals het hoort. De Sharia ligt dus op de loer, mensen! En voor de huidige Israëlische politiek zou het ook wel eens verkeerd kunnen uitpakken.
Wilders staat op het punt om vrede te sluiten met betrouwbare partners als het Saoedische koningshuis en de koning van Jordanië, alleen al om de tsunami van democratisering te keren.
Het klopt niet met de theorieën van Bosma en Robert Spencer. Dus is het een linkse samenzwering, niet waar? PVV en islamofoben liggen op de loer. Als een loslopende baardmans in Benghazi het woord "kalifaat" in de mond neemt, echo't het honderdmaal bij de islamofoben: "Pas op! Het kalifaat staat aan de poorten van Europa!!" Het is zielig. Iedereen ziet, dat het niet de fundamentalisten-, maar jongens en meisjes met leren jekkers en nationale vlaggen zijn, die de zaak leiden.
Mijn humeur en mijn hoop op een betere toekomst zijn ds helemaal ... OPGEKHALIFATERD!
(Dit artikel verschijnt ook bij Krapuul.nl, zodra er plaats is)