Oulematou Family, Antwerp, 2008, Source: Getty Images
Onderstaand een gratis advies aan de veelgeplaagde Belgische federale regering.
Verleen ambtshalve, aan de door racistenhand in Antwerpen vermoorde mevrouw Oulematou Niangadou, met terugwerkende kracht een verlengde verblijfsvergunning!
Of ontbreekt het ergens aan de WIL om te zeggen: "Yes, We Can"?
De voorlopige schadevergoeding die in 2008 door de Antwerpse rechter werd toegekend aan de nabestaanden van één van de slachtoffers van de racistische moordenaar Hans van Temsche, bleek plotseling niet uitgekeerd te kunnen worden, omdat de verblijfsvergunning van de vrouw verlopen was op het moment van de moord.
Oulematou Niangadou, 24 jaar, was de uit Mali afkomstige oppas (nounou) van een klein Antwerps meisje, dat door Hans trouwens ook werd doodgeschoten.
"Regels zijn regels" (of woorden van gelijke strekking), zei de (nieuwe) minister van justitie van België aanvankelijk. Maar toen de protesten uit de samenleving aanzwollen, werd gauwgauw een wetswijziging beloofd. Maar wel tegen het jaar 2011...
Dat zal voor de nabestaanden van Oulematou niets meer uitmaken, vrees ik. Ik denk vooral aan het in Mali achtergebleven kleine dochtertje van Oulematou.
Maar er is iets wat ik niet begrijp. Als men in België echt iets wil, wat formeel niet door de beugel lijkt te kunnen, als men het ècht wil, - nou dan vinden we altijd wel een meer of minder fraaie oplossing. Denk aan koning Boudewijn, die voor één dag aftrad, om iemand anders de abortuswetgeving te laten ondertekenen, en toch koning te blijven.
Als we werkelijk iets willen, nou, dan zijn we "débrouillards", dan vinden we er wel wat op.
Daarom begrijp ik niet, waarom niemand in Brussel op het idee gekomen is, om aan Oulematou posthuum "ambtshalve" een verlenging van haar verblijfsvergunning met terugwerkende kracht te verlenen. Is misschien nieuw, maar zeker niet verboden. Zo gepiept, desnoods via Koninklijk Besluit. Nergens de wet overtreden. Iedereen blij, behalve natuurlijk het Vlaams Belang. Maar ik betwijfel, of die het aandurven, om hiertegen bezwaar te maken bij de Raad van State.
Mooier nog zou het zijn, als haar het staatsburgerschap posthuum werd toegekend, of, nog beter: een ere-staatsburgerschap, zoals aan generaal Patton werd gegeven in 1944.
Maar ik wil niet te hebberig overkomen.
Belgische regering: Waar een Wil is is een Weg! Op deze 20ste januari geldt: Yes, we can!
Of, -bang vermoeden-, ontbrak misschien toch ergens de wil een beetje?
--------
Crossposted in De Lage Landen
Opgedragen aan collega-blogger Ben Willems uit Leuven, die me elke dag ten goede en ten kwade inspireert...