Stakers op een koopje 

Reynders en Leterme: Twee Stakingsleiders..Eén van de kernprogrammapunten van de oranjeblauwe regering, die er maar niet wou komen, was de wettelijke verplichting tot "minimale dienstverlening" die bij staking opgelegd zou moeten worden aan de stakers. Nu hebben we een programloze regering, die stiekem en stukje bij beetje dergelijke programmapunten probeert in te voeren.

Ik zou er op zich niet eens zoveel op tegen hebben, om, bij voorbeeld bij de spoorwegen, inderdaad zo een wettelijke verplichting op te leggen. De wilde staking van locomotiefbestuurders, die voor een deel de vakbondsdemonstratie in december tegen de geplande verslechteringen en de prijsverhogingen in Brussel saboteerde, is een voorbeeld van hoe nuttig iets dergelijks zou kunnen zijn.

Nieuw en ongehoord in de politieke geschiedenis: Regering staakt tegen kiezers wegens interne onenigheid! 

Maar dan moet zo een verplichting wel gelden voor alle niveaus van overheidsverantwoordelijkheid. Met name voor de regering zelf, die de hoogste verantwoordelijkheid draagt. En juist daar schort het nogal aan, in het huidige federale België. Iedereen staakt daar tegenwoordig tegen iedereen. Zonder ook maar iets wat op minimale dienstverlening lijkt. Een slecht voorbeeld!

De NVA staakt tegen haar kartelgenoot CD&V, om een "vette (regionale) vis" af te dwingen bij Leterme's gemeenschappenakkoord (als dat er komt). De meerderheidspartijen van de Vlamingen staken tegen de Franstaligen, omdat die niet zonder meer het program van de CD&V willen uitvoeren. De Franstaligen staken tegen de Vlamingen, want ze willen helemaal geen staatshervorming. De SP.a staakt tegen de hele regering, want ze is te klein geworden.

Kortom, iedereen staakt tegen iedereen. En, net als bij spoorstakingen, is het eerste slachtoffer: het publiek.

Eigenlijk staakt dus een groot deel van de politieke klasse van het land tegen de eigen kiezers. Pruilende kinderen. "Jullie hebben verkeerd gekozen!"

Het oneindige geduld der Belgen 

Belgen (Vlamingen zowel als Walen, geen onderscheid) zijn ongelooflijk geduldig met hun verkozenen. Er valt nauwelijks een protest te horen. De stakende ministers hebben het goed getroffen met hun achterban!

De stakingshouding sijpelt verder naar onderen door. Het parlement wordt bevolkt door goedbetaalde afgevaardigden, die niets beters weten te doen dan klagen, dat ze er voor piet snot bij zitten. Die zou je dus kunnen beschouwen als zogenaamde werkwilligen, die van de staking profiteren, door zich onbevoegd te verklaren. Maar sinds wanneer is een parlement afhankelijk van wat de regering voorstelt? Initiatiefrecht, budgetrecht, wetgeving - het zijn allemaal bevoegdheden die het parlement zelfstandig kan uitvoeren, zonder dat de regering daartoe een voorzet geeft.

Maar, op enkele uitzonderingen na, doet niemand wat. CD&V afgevaardigde Van der Leyen (Volvo) is al opgestapt. De man kreeg niets te doen. Schaapachtig wordt geaccepteerd, dat de onderhandelingen over de staatshervorming (en de economische politiek op middellange termijn, Reynders) zelfs niet in de halve openbaarheid van de Octopus-Groep worden afgewikkeld, maar in duistere 1-2 tjes in achterkamertjes, met ik weet niet welke gemaskerde machthebbers uit politiek en bedrijfsleven.

De Crem en Michel leven zich uit 

De enigen die er lol in hebben zijn de ministers De Crem (Oorlog) en Michel (Ontwikkelingssamenwerking). Alletwee nieuw, jong en ambitieus. Michel Junior buitelt enthousiast in het rond tussen Congolese dorpsbewoners. Kuifje redivivus. Pieter de Crem dacht even er tussendoor de Belgische buitenlandse politiek in atlantische zin te herzien, door 4 F16s naar het Zuiden van Afghanistan te sturen (Kandahar), maar moest gisteren in de parlementaire commissie toegeven, dat deze vliegtuigen niet de Nederlanders in Uruzgan zullen ondersteunen als die weer eens burgers bombarderen. Voor de Talibans is het dus zaak, om zich snel van hun partijkaarten te ontdoen, als de Belgische F16s eraan komen.

De ministers laten moeilijke dossiers liggen en doen waar ze zin in hebben 

Leterme is langs slinkse en boosaardige wegen verantwoordelijk gemaakt voor het dossier van het vliegtuiglawaai rond Zaventem. Wat de man ook gaat voorstellen, het zal nooit aanvaardbaar zijn voor het Brusselse gewest en de Franstaligen in de gemeenten daaromheen. Oplossing van Leterme? Eén keer raden: Staken! Ik garandeer u, dat u voor 23 maart niets meer van Leterme op dit punt zult vernemen.

Triomf van het provincialisme 

De provincie, het provinciale denken, heeft op alle linies gezegevierd. Steve Stevaert (de Morgen, vorige week), kon zelfs vaststellen, dat het voor "Limburgers onverdraaglijjk" aan het worden is, hoezeer de Brusselse politiek wordt gedomineerd door provincialen.

Ik ben niet zo gauw geneigd, om de Limburger te volgen in zijn kort-door-de-bocht redeneringen. Maar als ere-provinciaal Steve het vanuit zijn Euregio zo ziet, dan moet er toch wel iets van waar zijn... 

Brussel 

Voor de stad en het gewest Brussel is dit alles nog onverdraaglijker. Er schjnen drie "luiken" te zijn in de gemeenschapsonderhandelingen. Eén daarvan is "Brussel". Piqué is een uurtje gehoord door het stakerskoppel Reynders-Leterme, toen bedankt en weer naar huis gestuurd. De anderhalf miljoen inwoners va groot-Brussel weten van niets. De bevoegdheden die geregionaliseerd zouden moeten worden, zijn voornamelijk persoonsgebonden-, dus gemeenschaps-bevoegdheden. Wat betekent, dat er nog meer onderdelen van het dagelijks leven van elke Brusselse inwoner geregeld zouden moeten worden in de ondoorzichtige circuits van coördinerende intergemeenschappelijke instanties (pensioenen, uitkeringen, enz.), daar immers Brussel geen eigen (meertalige) gemeenschap is.

Eigenlijk is het erger dan een klassieke staking: het is een bedrijfsbezetting!

De provincialen (Leterme met het oog op de NVA van Dewever en Reynders met het oog op het behoud van de grootste fractie in Wallonië) bezetten de regeringsposten, met uitsluitend het oog op winst (of vermijden van verlies) in hun provincies. En Verhofstadt weet niets beters te doen, dan in de wereld klanten te gaan werven voor de nog niet eens ingevoerde "notionele rente", die van België een soort offshore-land moet gaan maken, waarbij de bevolking evenveel gaat profiteren als de burgers van Saoudi-Arabie van de olie-inkomsten. (Buitenlandse investeerders krijgen grote belastingkortingen, te betalen door de gewone Belgische belastingbetaler, HR).

Ongedisciplineerde bedrijfsbezetting 

Realisme zou vereisen dat er snel nieuwe federale verliezingen komen. Het nieuwe surrealisme van de geheime Octopus-achterkamers mijdt nieuwe verkiezingen als de pest.

Belgen van Midden, Noord en Zuid: Ze spelen met uw voeten!