Ik kan er niet over uit.
Minister Ella Vogelaar (Source: Dept. VROM, The Hague)Minister Ella Vogelaar heeft vanuit een surrealistische combinatie van "portefeuilles" (Wonen, Wijken en Integratie), zonder een budget, zonder een eigen departement, een begin weten te maken met een grootse, bewoners-georiënteerde aanpak van de herontwikkeling van stedelijke achterstandswijken met een hoog percentage immigranten.
De verjubeling van volkswoningbouwkapitaal
Kan zij er wat aan doen, dat sommige verzelfstandigde en geprivatiseerde woningbouwcorporaties de gekste dingen doen met hun enorme, door de beastingbetaler vroeger opgebrachte-, kapitalen, om "aandeelhouderswaarde" te scheppen? De staat heeft indertijd de hele zaak "gederegulariseerd" en kan alleen achteraf ingrijpen. De geldverkwising van een Rotterde corporatie (ombouw van een cruiseschip!) is een extreem voorbeeld van een ontwikkeling die dateert lang voor haar aantreden.
Integratie en ordehandhaving zijn verschillende dingen
Heeft ze ongelijk, als ze vindt, dat haar integratie-opdracht niet vermengd mag worden met het aanleggen segregatie-lijsten, die nuttig zouden kunnen zijn voor politie en justitie bij hun strijd tegen criminaliteit onder Antilliaanse jongeren? Daar zijn toch ministers van justitie en politie voor?
Er bestaat geen toverformule voor emancipatoire stadswijkontwikkeling
Tenslotte het allergekste: "Geen resultaten bij de herontwikkeling van 40 stedelijke achterstandsgebieden". Vogelaar is in februari 2007 aangetreden. De wijken moesten eerst nog geselcteerd worden en er moest geld worden gevonden. Na maanden, dwong ze de met gemeenschapsgeld vervette woningbouwcorporaties om mee te investeren. Dat is geen geringe prestatie.
Ik spreek uit ervaring. Tien jaar lang was ik Haags ambtenaar met als opdracht de opzet van achterstandswijkenbeleid als speerpunt van integratiebeleid. Daarna heb ik overal Europa meegewerkt aan het systematiseren van die nieuwe aanpak. Mij hoef je niet meer uit te leggen, dat het acht tot tien jaar duurt, voordat er mogelijk een stabiel ("sustainable") resultaat is.
Emancipatie de bewonersgroepen, steeds meer geïntegreerd met elkaar in hun acties en met ondersteuning van een wijkgerichte- (dus niet sector-gerichte) interventies, is het kernpunt.
Zo een resultaat komt er alleen, als de investeringen gericht zijn op emancipatie en ontmarginalisering van alle bewonersgroepen. Daar is een hopeloos ingewikkelde samenwerking van overheidsinstanties en andere actoren voor nodig.die lukt alleen, als ze gekoppeld is aan een sturing door de bewoners zelf. Emanciperen doe je namelijk niet door tuintjes te planten en krotmuren te beschilderen. Emanciperen doe je zelf.
Vogelaar had dat begrepen. Niet voor niets een (onderwijs-) vakbondsvrouw geweest. Mobilisering van de braakliggende "kracht" van de bewoners was haar kernpunt. Daarom heetten de 40 wijken dan ook oorspronkelijk "kracht" (en niet: "pracht"-) wijken.
Glijdt de PvdA af naar een populistisch standpunt?
Het meest ellendige is, dat oud-burgemeester en -minister Ed van Thijn gelijk krijgt met zijn waarschuwing, een paar dagen geleden, dat het gemakkelijke racistische discours van Wilders en Verdonk ook binnen zijn en mijn partij toeslaat. Ook Vogelaar zei het op haar aftredenspersconferentie donderdagavond laat: de PvdA heeft sinds 2002 geen duidelijk standpunt meer over integratie. Repressie van ongewenste gedragingen en gewoonten wint het van opbouwend werk. Als die twee niet samengaan, kan er van integratie geen sprake zijn.
Het heeft er veel van weg, dat Bos en zijn partijleiding zo dicht mogelijk tegehet repressieve verhaal van het verongelijkte post-Fortuynse Nederland willen aanschurken.
Als het waar blijkt (Het hangt ervan af, wie Vogelaar gaat opvolgen), zal dat zonder mij zijn.