Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,
Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht
In een oud stadje langs de watergracht . [..]
En menig moe man, die zijn avondmaal
Nam, luisterde, als naar een oud verhaal,
Glimlachend, en een hand die 't venster sloot,
Talmde een pooze wijl de jongen floot.
(Herman Gorter: MEI, 1889/90)
Pretentieus, natuurlijk, om een eerste stukje in een nieuwe blog te beginnen met een -overbekend- citaat van een van Nederland's grootste dichters. Maar ik voel me zo, vlak tegen het begin van de lente van het jaar 2007.
Oude kerselaar bloeit in mijn tuin. Eigen foto, St-Gillis Obbrussel.Ik verlangde naar de 'look and feel' van een met liefde grafisch vormgegeven web-omgeving van Squarespace. Bij e-urban, mijn grootste succes van de laatste tijd, is de site te overladen en te druk, bijna onesthetisch geworden. Hier heerst eenvoud en rechtlijnigheid. Ik heb hier mijn halfgelukte blog-pogingen van de afgelopen jaren bij elkaar gebracht. Dat wil zeggen: voorzover ze persoonlijk van aard zijn.
Om redenen die ik later wel eens zal bespreken, heb ik de afgelopen jaren moeten worstelen, om terug mijn plek te vinden in de wereld van beroep, politiek en kunst. De pensioenleeftijd heeft me ingehaald. Wat niet betekent, dat ik mijn inspanningen heb opgegeven. Maar ik kan er eindelijk minder verkrampt tegenover staan. Het is een bevrijding, her te beginnen in een rechte lijn. Niet meer toe tegeven aan de neiging om mezelf op te splitsen in 4 talen, 8 persoonlijkheden en 16 vaardigheden - alle afzonderlijk in de verkoop of wel ter verleiding.
Daarom is deze nieuwe lente voor mij tegelijk die van een nieuw geluid. Voorlopig zit deze blog nog vol met oude stukken. Maar kijk eens hoe ze samen zingen!
De reizende stadsvernieuwer ontmoet de historicus van de emancipatie van het werk(loze) volk. De wetenschappelijke onderzoeker beleeft de onverklaarbare magie van de creatieve omzetting tot kunst (beeldend, dramatisch, muzikaal) van oral history, explosieve menging van ongebruikte vaardigheden bij gewone mensen in weggestopte stadswijken. De dolzinnige en permanente uitvinding van verhullende nieuwe woorden voor hetzelfde, komt aan het licht, als je ze in vier talen vergelijkt. De econoom en institutie-man, de beleidsambtenaar van toen, de gekozen stadsbestuurder van eerder, ontdekken de enorme verspilling van institutioneel invechten en van bureaucratie. De uitsluiting van mensen die daarin de weg niet weten. En wat daartegen te doen valt.
Een fusionele opluchting. Een heideggeriaans 'Begin!'. Dank aan wie me daarbij geholpen hebben. Vergetelheid voor wie me dwarsboomden of in de steek lieten. Een open venster op de wereld.
Genoeg gefloten, een wijle te lang getalmd, alvorens dit venster te sluiten en het volgende te openen. Man is moe, maar voldaan. Daar past een poëtische vormgeving bij , die ik u en mezelf tevoren niet gunde.